Giriş: Modern ebeveynlik, çocukların hata yapmalarına tahammül edemeyen, her adımını planlayan ve sürekli “doğruyu göstermek” isteyen bir tutumla kuşatılmış durumda. Oysa ki çocuğun gelişimi, hatalarından öğrenmesiyle mümkün hale gelir. Bu yazıda, kontrolcülüğün zararlarından ve doğru ebeveyn tutumundan bahsedeceğiz.
1. Kontrol Değil, Rehberlik: Bir çocuğun her hareketini planlamak, onu “başarılı” yapmak değil; korkak, kararsız ve onaysız hareket edemeyen bir birey haline getirmek demektir. Anne-babanın rehberliği ise yolda bir fener tutmak gibidir. Işık verir ama yürümeye zorlamaz.
2. Kukla Değil, Karakter Büyüt: Bir çocuk, kendi kararlarının sonucuyla yüzleşmeden yetişirse, karakter değil refleks geliştirir. Hatalardan doğan telafi, karakterin mayasıdır.
3. Bağımsızlığın İlk Aşaması: Düşmeye İzin Vermek Elini tutmak yerine elinin nasıl kalkacağını göster. Düşmesine izin ver. Her düşte, kalkmayı öğrenir. Her kalkış, özgürlüğün temeli olur.
4. Uzun Vadeli Etki: İç Disiplin ve Özsaygı Kendi kararlarını alabilen çocuklar, başarıdan daha ötesine ulaşır: özsaygı, direnç ve iç disiplin. Bu ise ilerideki hayatlarının omurgası olur.
Son Söz: Ebeveyn olmak, çocuğun hayatını kontrol etmek değil, yön bulması için gerekli olan alanı bırakmaktır. Kukla gibi iplerle yönlendirmek yerine, karakter inşasına alan tanımalısınız.
YatayBaba der ki:
“Düşmeden yürümeyi öğreten değilim.
Düşse de kalkabilen biri olsun diye izleyenim.”
